18-09-2021
Minstens twee keer per jaar gaat Kinderfonds MAMAS naar Zuid-Afrika om met eigen ogen te zien wat ze met MAMA POWER allemaal voor elkaar krijgen. Project portfolio Manager Marita Pruijser hield tijdens het laatste bezoek een dagboek bij.
Zondag 22 augustus
Winter
‘Danger zone, do not stop’ staat er langs de snelweg. We zijn net aangekomen in Kaapstad. Het is winter in Zuid-Afrika en koud, mijn telefoon geeft 6 graden aan.
De volgende dag zien we het prachtige landschap bij daglicht. We rijden langs de kust. De golven van de zee rollen speels de witte stranden op. Als we de hoek om rijden is het ineens daar: Khayalisha, een van de grootste krottenwijken van Zuid-Afrika. Hutjes van golfplaten, karton, houtafval. Hutjes op duinhellingen, langs straten met gaten, op ondergelopen velden. Rij na rij na rij, zo ver het oog rijkt.
Ik vraag me af wie er wonen. Ik weet dat er achter elke voordeur een verhaal schuil gaat. Ik vraag me af achter hoeveel van deze muren een meisje woont dat ’s nachts door de modder naar het openbare toilet moet. Hoeveel baby’s liggen er achter die dunne wandjes te slapen?
Vanavond trek ik mijn dikke deken ver over mijn oren en denk ik aan de kinderen van Khayalisha. Buiten is het zes graden. Danger zone…
Maandag 23 augustus
Lach
MAMA Louine van Breede Valley APD in Worcester wacht ons op. Wat leuk om haar in levende lijven te ontmoeten, na al onze Zoom meetings en email wisselingen. Achter haar mondmasker twinkelen haar ogen net als vanachter het scherm.
Na een enthousiast welkom met dans van de kinderen ontmoeten we het team. Ze vertellen over de programma’s en welke impact hun werk maakt. De MAMAS van Breede Valley APD helpen kinderen met een handicap om zichzelf zo goed mogelijk te ontwikkelen. Ze zorgen samen met de ouders en de gemeenschap van het kind dat er passende zorg beschikbaar is. We bespreken ook hoe een holistische aanpak een rol speelt in het verbeteren van kwaliteit van leven voor de kinderen.
Bijvoorbeeld voor Lusanda. Zij groeit op in een klein huisje op een boerenerf. Haar moeder werkt op het land van de boer maar moet vaak thuis blijven om voor Lusanda te zorgen. Lusanda heeft namelijk een afwijking aan haar ruggengraad. Die groeit zo scheef dat ze niet rechtop kan zitten, niet kan lopen, moeite heeft met ademhalen en weinig controle heeft over haar armen. Lusanda is eenzaam en zal niet heel oud worden. Samen met de moeder, de boer en de kinderen, zorgt occupational therapist Samantha er voor dat Lusanda naar een dagopvang kan. Nu kan haar moeder weer werken en Lusanda leeft helemaal op. Als ze de bus ziet aankomen, wordt ze helemaal blij. Ze weet dat op de dagopvang MAMA Sofia op haar wacht.
Ook ontmoeten we de MAMAS van de Day Care die met engelengeduld elke dag tientallen kinderen met een handicap stimuleren om het beste uit zichzelf te halen. Ze leren de kinderen praten en voetballen. Ze masseren hun krampende handen en geven volle aandacht. De ontwikkeling gaat langzaam, met baby stapjes. Maar elke overwinning wordt met trots gevierd. MAMA Louine vertelt dat er steeds minder kinderen met cerebrale parese (CP) worden geboren en steeds meer kinderen met Foetaal Alcohol Syndroom (FAS). Ik adviseer MAMA Louine om contact op te nemen met MAMA Lesley van Hantam, die expert is op gebied van de aanpak van FAS.
Ik bewonder deze vrouwen om hun geduld, doorzettingsvermogen en positiviteit. Voor hen is het vanzelfsprekend. Ze krijgen er namelijk zo veel voor terug. Want als ik zie hoe deze kinderen lachen – vol overgave en met hun hele lichaam, dan smelt je hart vanzelf.
Toch begrijp ik de impact van het werk van deze MAMAS pas echt, als ik met de ouders van Kakuhle praat. Kakuhle is 7 en autistisch. Zijn woede uitbarstingen dreven zijn ouders tot armoede en alcoholisme. Met een simpel dagschema en begeleiding van MAMAS Sam, is hij een rustiger en tevreden kind geworden. Zijn moeder heeft nu weer tijd om te werken en drinkt niet meer. Het gezin heeft niet langer honger. Maar het belangrijkste is dat Kakuhle weer lacht.
Vanachter de benen van zijn betraande moeder lacht hij verlegen naar me. Hij lacht met zijn ogen, zijn mond, en met zijn hele lichaam. Hij lacht een lach die mijn hart doet smelten.
Dinsdag 24 augustus
Loslaten
Vandaag bezoeken we NorSA, een MAMA-partnerorganisatie die bijna letterlijk met het kind meegroeit van geboorte tot de eerste baan. Het liefst vanuit het ouderlijk huis van een kind. Maar als dat niet meer gaat, in één van NorSA’s pleeghuizen. Elk kind dat extreem kwetsbaar is, wordt als het ware opgenomen in de familie en pas los gelaten wanneer het op eigen benen staat. Hoewel, losgelaten…
Neem Claudia, die als 8 jarige in het programma van NorSA terecht kwam en nu als trotse MAMA de kinderen van de ECD lesgeeft. Claudia bereidt de PowerGirls sessie van die middag voor. Daarmee helpt ze jonge meiden zich te ontwikkelen tot sterke vrouwen. MAMA Beatie nam Claudia destijds onder haar vleugels, maar nu zorgen ze sámen voor de meiden in de kinderen in de community. MAMA Beatie laat haar niet meer los.
Of Ibrahim, die na een turbulente jeugd vol geweld en drugs om zich heen, bij MAMA Japelene terecht kwam. Hij kreeg een schooluniform en eten en later boeken en schoolgeld. Hij studeerde bij kaarslicht en is volgend jaar klaar met zijn lerarenopleiding. MAMA Japelene zorgt er voor dat hij vlak bij haar in de buurt kan wonen en laat hem niet meer los.
En Jacko, met zijn lange dreadlocks. Als hij klaar is met de middelbare school wil hij doorleren. Daarom komt hij nu langs om een studiekeuze gesprek te voeren. Ik zie hoe MAMA Marietjie naar Jacko kijkt en overloopt van trots en liefde. Ik weet zeker dat ze hem niet meer loslaat.
Wat ik zie en hoor van de kinderen, kan alleen mogelijk gemaakt worden als daar een sterke organisatie achter staat. We bespreken de organisatiestructuur, de stabiele financiële situatie en de actuele maatschappelijke ontwikkelingen die het werkveld van de MAMAS van NorSA bepalen. We wisselen van gedachten over hoe die laatste stap van onderwijs naar baan gezet kan worden. We nemen met veel nieuwe inzichten afscheid van elkaar. Vandaag ben ik getuige van zó veel liefde en trots. Hoe kan ik iets anders dan trots voelen dat we deze MAMAS mogen steunen in hun werk?!
Woensdag 25 augustus
Buitenspelen
MAMA Ingrid van Inspire heeft één groot speelparadijs voor de kinderen gemaakt. Waar ze hun eigen brood bakken, uren met hun vingers in de aarde wroeten, met verf op oude planken mogen tekenen. En overal ballonnen hangen.
Dat de kinderen intussen leren tellen, lezen en schrijven lijken ze nauwelijks door te hebben. Of dat ze zichzelf zo aanleren om dankbaar, sociaal en positief te zijn. Ze hebben geen notie van het feit dat dit ze onafhankelijk, zelfbewust en oplossingsgericht maakt. Nog minder hebben ze door dat zij hun omgeving inspireren om hetzelfde te doen.
Toch is dit precies hoe Ingrid het altijd al voor zich heeft gezien: kinderen die losbreken van de uitzichtloosheid en armoede omdat ze hebben geleerd dat ze het in zich hebben om dit te kunnen. Omdat ze hun school hebben afgemaakt. Omdat er iemand aan de zijlijn staat om ze aan te moedigen en voor ze te juichen. En daarmee maakt Inspire de weg vrij voor een nieuwe generatie. Op haar manier, met levensvreugde en veel persoonlijke aandacht en liefde, helpt MAMA Ingrid om een gebroken gemeenschap het leven lief te hebben.
Donderdag 26 augustus
Sterke PAPAS
Een maand geleden had ik PAPA Fabio van James House nog aan de telefoon, nu bezoeken we zijn organisatie, maar is hij er niet meer. Zijn overlijden kwam snel en onverwacht en het spijt me dat ik nooit het genoegen heb gehad deze slimme, liefdevolle PAPA te ontmoeten. Hoe heeft hij zijn team en zijn organisatie achtergelaten? Dit wordt een beladen projectbezoek.
Als we met het team en bestuur aan tafel zitten staan we eerst even stil bij wat PAPA Fabio voor iedereen betekende. Hij overleed op het moment dat James House op zijn sterkst is. Het team presenteert zichzelf en de programma’s. James House heeft een unieke samenwerking met lokale scholen waardoor schooluitval voorkomen wordt door een slim systeem van doorverwijzen en informeren.
Nu de safe parks geen grote groepen kinderen mogen ontvangen, doet MAMA Bukiwe extra huisbezoeken om alsnog al haar kinderen in de gaten te houden. Nu er meer geweld is in de gemeenschap door covid, neemt PAPA Noel de jongens mee op lange wandelingen om naar hun verhalen te luisteren, of werken ze samen in de moestuinen, die met geld van Kinderfonds MAMAS worden uitgebreid.
Het team is sterk. Dat blijkt uit de opzet van de programma’s op basis van vertrouwen in elkaars vakmanschap. Het bestuur en leiding is volledig op de hoogte van belangrijke strategische beslissingen. Ze hebben deze samen doordacht en vormgegeven. Ik concludeer dat PAPA Fabio zowel zijn team als de kinderen heeft gecoacht en getraind om stevig op eigen benen te staan. May he rest in peace.
Ubuntu4All
Daarna haasten we ons naar Ubuntu4All. Deze organisatie, onder bezielende leiding van PAPA Burt is expert als het gaat om jeugdbendes. Met de unieke aanpak en programma’s van Ubuntu4All, weet hij jongens en meiden bij gangs vandaan te houden en zelfs uit bendes los te krijgen.
Als we aan komen lopen worden we verrast door de vrolijke moestuin waarin de groenten weelderig groeien. Het oude kerkgebouw waar Ubuntu4all gebruik van mag maken, staat er heel wat minder florissant bij. De kapotte ramen klapperen in de wind, regenwater stroomt langs de muren naar binnen. Achter de ruimte van de kerk staat een fris groen geverfd stenen gebouw. Toen vorig jaar een bende dit bijgebouw volledig stripte voor onderdelen, heeft Kinderfonds MAMAS bijgedragen aan de renovatie. Helaas moet er van binnen nog steeds een hoop gebeuren en we informeren naar waarom het nog niet af is. Er blijken nogal wat tegenslagen te zijn geweest. Zowel materialen als vakmannen zijn door de coronacrisis lastig te krijgen.
Stromende tranen
In het kerkgebouw hebben we een mooi gesprek over waarom kinderen in bendes belanden en hoe ze daar weer uit kunnen komen. Jeugdwerker en ex-bendelid Bob vertelt welke rol PAPA Burt daarin voor hem heeft gespeeld. Ook praten we over ieders rol en missie binnen de organisatie en informeren we naar uitdagingen. De telefoon gaat. PAPA Burt is opgenomen op de intensive care. We vallen allemaal stil. Dan vraagt het bestuurslid Verena ons om samen met haar te bidden. We gaan staan en sluiten onze ogen. De stem van MAMA Verena raakt elke vezel in mijn lichaam. En hoewel ik geen gelovig persoon ben, stromen de tranen over mijn wangen. Nooit eerder heb ik zó hard gehoopt op beterschap. Want deze organisatie heeft PAPA Burt nodig. Nu meer dan ooit.
Vrijdag 27 augustus
Kracht
Vandaag heb ik een heldere missie. Tijdens ons projectbezoek aan Etafeni maak ik voor het eerst kennis maken met de nieuwe leidende MAMA Nontombi. Ze is een MAMA van de straat: zelf opgegroeid in de townships en vastberaden om de kinderen te helpen op weg naar een betere toekomst. Daarbij zet zij twee dingen centraal: Ten eerste aandacht voor meisjes, die zo mogelijk nog meer uitdagingen tegen komen op hun weg naar onafhankelijkheid en volwassenheid dan jongens. Ten tweede aandacht voor vervolgopleidingen en arbeidstoeleiding, omdat het vinden en behouden van betaald werk de ultieme stap is om de gevangenis van armoede te doorbreken.
De programma’s van Etafeni sluiten heel goed aan op deze uitgangspunten. Met het PowerGirls programma dat in 2020 van start is gegaan én met het Fit4Life, Fit4Work programma dat Etafeni al sinds 2009 aan het perfectioneren is. Deze programma’s worden ondersteund door een gestructureerde crèche, die hopelijk binnenkort geaccrediteerd wordt zodat Etafeni hier overheidssubsidie voor kan krijgen; met een Social Work programma voor ouders en kinderen om trauma’s te verwerken; met een voedsel programma; en sterke naschoolse activiteiten.
Pesten en hygiëne
De MAMAS nemen ons mee om een kijkje te nemen bij de activiteiten. We starten bij de ECD, waar kinderen met veel persoonlijke aandacht en in hun moedertaal worden voorbereid op de basisschool. Ook zien we de prachtige moestuinen in de gemeenschap en praten we met de MAMAS die de PowerGirls begeleiden. MAMA Nosipho vertelt hoe één van de PowerGirls gepest werd wegens haar geur, tot de andere meiden begrepen dat dit kwam doordat ze geen geld had voor deodorant en ze samen een pakketje met hygiëne producten voor haar maakten.
Ook ontmoeten we vier vrouwen die met de hulp van MAMA Zoliswa een grote persoonlijke groei hebben doorgemaakt. De moeder van Esethu vertelt ons hoe ze vroeger schreeuwde tegen haar dochter omdat ze zelf vroeger mishandeld werd en nu geleerd heeft een positieve band op te bouwen met haar dochter. De moeder van Imange deelt hoe MAMA Zoliswe ze heeft geholpen nadat haar negenjarige dochter verkracht werd.
Het zijn deze schrijnende verhalen die laten zien dat armoede zo veel meer is dan gebrek aan geld. Een kind dat in armoede opgroeit, groeit op met honger, maar ook met dreiging en geweld, pesterijen, intimidatie. In denigrerende en mensonterende omstandigheden. Zonder toegang tot veiligheid, geborgenheid en liefde. De gevangenis van armoede is een gevangenis met veel, heel veel gezichten. Ik ben blij dat MAMA Erica, MAMA Nontombi, MAMA Zoliswe en MAMA Nosipho de kracht hebben gevonden om hiertegen te vechten.
Dinsdag 31 augustus
Vruchtbare grond
Verscholen tussen de bananenbomen, langs een gevaarlijk hobbelende weg van rode aarde, vinden we het gebouw van waaruit de MAMAS van Children of the Dawn in Lenyenye werken. Mijn collega Sylvia, country representative in Zuid-Afrika, is hier niet meer geweest sinds de coronauitbraak. Toen was de grond nog bedekt met gras en aarde. Nu kijkt ze verbaasd, maar ook trots om zich heen. Met de irrigatie en training voor het moestuinenproject Growing Together – dat na het eerste noodfonds in leven is geroepen door Kinderfonds MAMAS, groeit en bloeit er nu meer dan ooit tevoren. Dit blijkt zeer vruchtbare grond.
We worden warm welkom geheten door het hele team. Ons bezoek is goed voorbereid en we volgen een strakke agenda. Nadat iedereen zich heeft voorgesteld, worden de programma’s en activiteiten toegelicht. Het projectbezoek wordt afgerond met een rondleiding langs de moestuinen en twee huisbezoeken bij kinderen die ook een moestuin hebben. We ontmoeten de moeder van Kaba, die binnen een jaar, met steun van MAMA Margareth, zoveel groenten wist te verbouwen dat ze van de opbrengst een extra kamer aan haar huis kan bouwen. Dat had ze nooit gedacht, nadat haar man overleed en daarmee alle inkomsten voor het gezin verdwenen. Haar kleine Kaba wil later tuinman worden.
Terwijl we langs de tomatenplanten teruglopen naar de auto, worden we gevolgd door een stoet kinderen die vrolijk kletsen met de MAMAS van Lenyenye. Déze MAMA-liefde dat is wat deze gemeenschap pas echt vruchtbaar maakt!
Woensdag 1 september
Wildernis
Om 6 uur ’s ochtends vertrekken we om samen met MAMA Trish een projectbezoek te doen bij Sister Francis van de Kurisanani Shelter in Musina. We rijden over erbarmelijke wegen, langs apen, gemsbokken en boabab bomen. We zijn aangekomen in de grensstreek tussen Zuid-Afrika en Zimbabwe. We zijn in de wildernis.
Kurisanani is het enige project dat vanuit de kerk is ontstaan. Vandaag ontmoeten we Sister Francis en haar team. Het ziet er gemoedelijk uit bij de Shelter. Overal hangt wasgoed en spelen kinderen. De gebouwen zien er fris uit en de binnenplaats is schoon. Sister Francis laat de crèche en bijgebouwen zien die zijn gefinancierd door Kinderfonds MAMAS.
Het hoofdgebouw staat vol met stapelbedden. Er is officieel ruimte voor enkele tientallen vrouwen. Maar ’s avonds liggen er meer dan honderd vrouwen en kinderen op een matras op de vloer te slapen. Deze vrouwen zijn gevlucht voor oorlog, armoede of boze mannen. Sommigen komen met kinderen, anderen zijn zwanger. Hun verhalen zijn hartverscheurend.
Melodie is twee maanden geleden bevallen van een gezonde jongen. Haar vriendje zette haar hoogzwanger af bij het hek van de Shelter en is daarna spoorloos verdwenen. Melodie weet niet hoe ze haar ouders kan bereiken, want ze hebben geen telefoon. Ze blijft trouwens liever hier, want thuis is het erger.
Zwanger en achtergelaten
Voor Alusia ligt dat ingewikkelder. Toen zij na een groepsverkrachting zwanger bleek te zijn, werd ze gedwongen haar zoontje van anderhalf bij zijn vader achter te laten. Zijzelf en het kindje in haar buik waren niet langer welkom.
Met Sister Francis heb ik een openhartig gesprek over de toekomst van deze vrouwen en kinderen. Ze vindt het zwaar om de traumatische verhalen te horen. Ze wil de vrouwen graag begeleiden met budgetteren en ze meer eigenwaarde willen meegeven. Maar de administratie kost haar te veel tijd. Ook bespreken we mogelijke plekken voor een moestuin. Dat geeft de vrouwen iets te doen en geeft hen en de kinderen duurzame vaardigheden.
Op de terugweg bekijk ik de apen en baobab bomen met andere ogen. De wildernis van vanmorgen heeft plaats gemaakt voor een heel ander beeld van wildernis. Eén van vrachtwagenchauffeurs, grenscontroles en verloren telefoonnummers. Dat vrouwen in die wildernis kunnen overleven…
Donderdag 2 september
Ambities
Father Chris van het Kurisanani Tzaneen programma St. Scolastica en zijn honden staan ons geduldig op te wachten. Naast de doorlopende activiteiten voor kwetsbare kinderen, heeft Father Chris na het ontvangen van het noodfonds van Kinderfonds MAMAS, geïnvesteerd in duurzame oplossingen. Hij bouwde een bakkerij, varkensstal, moestuinen en een kippenhouderij en is bezig met het aanleggen van een visserij. Ook heeft hij een computerschool opgezet, waar kinderen en schoolverlaters geholpen worden op weg naar vervolgonderwijs.
Al deze initiatieven dragen bij om de kinderen en gezinnen rond Tzaneen op een duurzame en zelfstandige manier uit de armoede te halen. De bakkerij ziet er heel professioneel uit. Het brood dat we proeven, is lekkerder dan supermarktbrood. De meiden die er werken leggen ons zelfverzekerd uit hoe het proces werkt, aan wie ze de broden verkopen en voor hoeveel geld. De twee studenten die computerles geven laten zich maar lastig storen in hun les. Maar de leerlingen geven met een snelle lach aan hoe tevreden ze zijn over het programma.
In een oud kerkgebouw verderop treffen we de care workers en PowerGirls MAMAS. We kletsen over hoe hun week eruit ziet. Dan lopen we door naar de crèche. Op het plein staat een oude schoolbus, hiermee worden de kinderen opgehaald. Ze wonen tot wel 45 minuten rijden van de crèche af. Geen wonder dat ze niet naar school gaan als ze die afstand elke dag zouden moeten lopen. Kleine Xhavi van vier woont hier zelfs de hele week, zodat zijn ouders kunnen werken. Hij heeft een mooie olifant geknutseld, die hangt aan de muur.
De moestuinen naast de crèche zijn gigantisch: een hectare is ontgonnen om plaats te maken voor tomaten, kool en zoete aardappel. Helaas zijn die laatsten door de apen uitgegraven en verwoest. Nog lang niet alle grond wordt gebruikt en we zien dat de tuinders nog volop aan het uitproberen en experimenteren zijn. Wat plant je, wanneer, hoeveel, waar? Hoe bescherm je de planten tegen rupsen, bladluis, apen? Ze hebben al een aantal trainingen gehad, maar willen nog veel meer leren.
Father Chris blaakt van de energie en goede ideeën. Wat hem een goede PAPA maakt is dat hij zijn ideeën snel omzet naar plannen en die ook direct uitvoert. Zijn valkuil is misschien dat hij te ambitieus is. Met wat extra stroomlijning en strategische planning vanuit MAMA Trish en het bestuur, brengen zijn ambities duurzame verandering in de gemeenschap.
Vrijdag 3 september
Hoop, respect en liefde
Wat een indrukwekkend bezoek om mijn projectreis mee af te sluiten. Na een snelle stop bij de kliniek van Ndlovu voor een PCR test voor mijn terugreis, worden we ontvangen door MAMA Marongwa en haar team. De goed voorbereide vergadering wordt gestart met een presentatie over Ndlovu en haar programma’s. Het is een logisch en goed opgebouwd verhaal.
We worden kort onderbroken omdat MAMA Ruth wordt weggeroepen. Een Congolese vrouw staat voor de deur. Ze heeft nauw contact met MAMA Ruth nadat begin deze week haar kinderen zijn verdwenen. MAMA Morongwa legt uit dat er de laatste tijd veel mensenhandel is. MAMA Ruth begeleidt de moeder in het proces van aangiftes en emotionele steun.
Terwijl MAMA Ruth de ruimte tijdelijk verlaat, pakken we de vergadering verder op en bespreken we de resultaten van de programma’s. Ik leer hoe Ndlovu ervoor gezorgd heeft dat de houding tegenover dataverzameling binnen de organisatie is veranderd. Onderzoek is geen Goga meer (geen monster), maar een middel om de inhoud en aanpak van programma’s te verbeteren en een lerende organisatie te worden. Ten slotte bespreken we de budgetten en manieren om programma’s te verduurzamen. We zijn blij te zien dat Ndlovu alles heel goed op orde heeft.
Onze eerste stop is bij het sportprogramma en de youth hub: een veilige plek waar kinderen en jongeren na schooltijd huiswerk kunnen maken, bijles en computeronderwijs kunnen volgen, of gewoon leuke dingen kunnen doen. Daarna rijden we door voor een bezoek aan één van de voedingscentra, waar ondervoede kinderen en hun ouders alles leren over gezonde voeding en dit ook zelf kweken in de prachtige moestuin.
Terwijl we op weg zijn naar een mooie moestuin aan huis, vertelt MAMA Ruth over de gemeenschappen waar we doorheen rijden. Ze hebben elk hun eigen uitdagingen. Als we een gebied doorkruisen waar veel verlaten en vervallen huizen staan, legt ze uit dat hier veel seksuele diensten verleend worden. Ze vertelt over verschillende trends die de gemeenschappen teisteren, zoals eerwraak en koeiendiefstal, huiselijk geweld en nu mensenhandel. Afgelopen maand zijn er al 4 kinderen verdwenen.
De moestuin die we bekijken bij Lindy thuis staat er bijzonder mooi bij. Samen met haar moeder heeft ze de tuin omheind en van een net voorzien. Ze heeft een kippenhok en een geitenhok gebouwd om zelf mest te maken. De dieren grazen in de omgeving. We rijden naar de kassen die met Growing Together financiering zijn opgezet, bekijken het eerste model van de fietsen die Kinderfonds MAMAS financiert als duurzaam alternatief voor het transport van zaailingen. We zien hoe er gebouwd wordt aan een vakschool, hoe de moestuin trainingen worden gegeven, waar de activiteiten voor kinderen met een handicap worden uitgevoerd en waar de dagtherapie wordt gegeven.
De betrokken PAPA Eric laat ons kennis maken met Siya en Akhahlenu, beiden zwaar getroffen door hersenverlamming. Eric legt uit dat deze kinderen nooit meer beter worden. Hoe minder ze bewegen, hoe slechter ze worden. Blijven bewegen is dus erg belangrijk. Siya en Akhahlenu kunnen niet communiceren, hun lichamen zijn krom getrokken. Maar dat betekent niet dat ze niets kunnen. Siya kan tellen en Eric heeft hem geleerd om ‘ja’ en ‘nee’ te zeggen. Siya is zich goed bewust van zijn beperking en zit als het ware opgesloten in zijn eigen lichaam. Dat hij nu kan communiceren met anderen, betekent dan ook heel erg veel voor hem.
Als we samen met het Ndlovu team terugblikken op de dag, vertellen de MAMAS hoe fijn het is om de steun van Kinderfonds MAMAS te krijgen. Niet alleen de financiële steun, maar ook de emotionele steun en verbondenheid die ze voelen door ons bezoek. Ik complimenteer het team met de hoeveelheid zorg en liefde die zij zichtbaar stoppen in letterlijk álles dat ze doen. Van de goed onderhouden gebouwen, materialen en moestuinen, tot de zorgvuldigheid waarmee ontwikkelplannen bijgehouden worden. Echt álles ademt hier liefdevolle zorg.
Ik ga naar huis met een vol hart. Een hart dat -ondanks alle verhalen van wanhoop, onrecht en ellende- vooral en bovenal gevuld is met hoop, respect en liefde.
