20-08-2015
Afgelopen donderdag was het dan eindelijk zo ver: Kinderfonds MAMAS’ jeugdambassadeur Kess (10) bracht een bezoek aan ons project Swa Vana in Zuid-Afrika! Lees hieronder het prachtige verslag van een mooie, bijzondere, heftige en emotionele dag.
Hallo allemaal,
Vandaag was het dan eindelijk zo ver! Vanochtend om 5.00 uur liep de wekker af. Ik wist meteen: “dit is mijn dag!”, dus ik sprong uit mijn bed en was binnen no time klaar om te vertrekken. Omdat we vanaf ons vakantiehuis nog zo’n 3 uurtjes door het Krugerpark moesten rijden, vertrokken we al vroeg. Ik had namelijk om 9.00 uur met MAMA Pontso afgesproken bij Krugergate. Onderweg dacht ik dat ik helemaal gek werd! Eerst moesten we lang wachten omdat er een hele grote kudde buffels de weg overstak en er daarna, je gelooft het niet, een LEEUW midden op de weg lag!
Uiteindelijk kwamen we een half uur te laat en MAMA Pontso stond al op ons te wachten. Ik (en mijn moeder nog meer) voelde me vervelend dat we te laat waren, maar MAMA Pontso begon me meteen te knuffelen en was heel enthousiast dat wij er waren. Ze zei dat het helemaal geen probleem was, ze was er zelf ook pas 10 minuten! Hahaha! Zo gaat dat in Afrika!
De aankomst bij Swa Vana
Toen ging het echte avontuur beginnen! We reden met MAMA Pontso over hele stoffige hobbeldebobbelwegen naar Huntington, een dorpje waar geen enkel huis staat zoals wij dat in Nederland kennen (alleen maar hele kleine, stoffige, vieze huisjes en hutjes). Opeens zag ik een heel vrolijk gekleurd gebouw met een moestuintje ernaast. Dat bleek het centrum van de MAMAS te zijn. Toen we daar naar binnen gingen, werd ik heel hartelijk begroet door supervriendelijke MAMAS. Ik werd hier echt heel vrolijk van!
Er was ook een heel klein schattig baby’tje en mama Pontso vertelde dat haar moeder (die nu ook een van de MAMAS is en die er dus ook was) vroeger zelf was opgevangen in Swa Vana. Nu ze zelf volwassen is, wil ze graag iets terugdoen voor de kinderen die er nu zitten. Er waren verder nog geen kinderen in Huntington, want die zaten nog allemaal op school (we zagen ze wel in de verte op het schoolplein spelen).
We reden naar het volgende centrum (in Justicia) en ook daar hing een hele gezellige, vrolijke sfeer. Er waren MAMAS aan het koken en er was een superleuk, vrolijk beschilderd speeltuintje. Finn (mijn broertje van 2) rende er meteen op af. Ik bedacht me dat ik het heel gezellig zou vinden om als kind in Swa Vana opgevangen te worden. Ook hier waren nog geen kinderen en we begonnen nu wel een beetje ongeduldig te worden… We waren nieuwsgierig en wilden die kinderen ontmoeten!
Op huisbezoek met MAMA Pontso
MAMA Pontso vroeg of we ook mee wilden met de ‘home-visits’ vandaag. Bij een homevisit gaat MAMA Pontso op bezoek bij een gezin, waarvan ze gehoord heeft dat het hulp nodig heeft. Ze hoort dit van een van de MAMAS die zelf in het dorp woont en de mensen dus ook heel goed kent. MAMA Pontso gaat dan bekijken welke hulp ze het gezin kan geven en of de kinderen ook naar Swa Vana kunnen komen. Ik wilde heel graag mee met de homevistis en dus gingen we op pad. Maar mijn vrolijke gevoel werd toen heel snel met een hele harde klap verpletterd!
Het eerste gezin waar we aankwamen had heel veel verdriet. De moeder van dat gezin (met 9 kinderen!) was vorige week doodgegaan. Het jongste kindje was nog maar 7 maanden oud en er liepen nog een paar peuters en kleuters rond. De vader van het gezin zat (omdat dat volgens een traditie zo hoort) op een matje op de grond met dekens om zich heen naar de grond te kijken. Dit moet hij 3 maanden zo doen om te laten zien dat hij verdriet heeft. De opa en oma zaten te huilen en de buren waren er om een beetje voor de kinderen te zorgen, maar er was nu geen geld meer omdat de vader niet ging werken.
Er was daar echt zoveel verdriet dat ik er een heel raar en naar gevoel van kreeg. Ik vond dit heel zielig en wilde me niet voorstellen hoe die kinderen zich nu voelen. De moeder is dood, ze wonen in een piepklein hutje zonder ramen, en de vader knuffelt ook helemaal niet met hen! MAMA Pontso heeft me toen uitgelegd hoe ze dit gaat aanpakken. Ze heeft de vader geld (niet heel veel) gegeven en hem verteld wat hij voor dat geld moet kopen (bijvoorbeeld een goede speen voor op het flesje van de baby, want dat gat was nu veel te groot dus de baby moest veel spugen).
Volgende week gaat MAMA Pontso terug naar het gezin om te kijken of ze ook gekocht hebben wat zij gezegd heeft. Ook heeft ze de vader gezegd dat hij niet 3 maanden moet gaan zitten rouwen, maar dat hij moet gaan werken om geld te verdienen voor de kinderen. Hij moet zelf ook laten zien dat hij ervoor wil gaan. De MAMAS kunnen dan de kinderen opvangen. Om de kinderen een beetje te troosten hebben we ze knuffels en ballonnen (die we hadden meegenomen) gegeven. De kinderen vonden dat echt heel leuk en je zag ze meteen een stukje vrolijker worden. MAMA Pontso zei ook dat haar dat heel erg opviel. We hebben toen zelfs nog even met de kinderen gespeeld en zelfs gelachen!
Het tweede huisbezoek duurde minder lang. We gingen naar een township (daar stonden echt alleen maar krotten van golfplaten), waar een moeder (zonder man) met haar drie kinderen van mijn leeftijd in een krotje van 2m bij 3m woonde. We mochten even naar binnen en ik schrok enorm! Er stond een bed, een kast en verder was er nog plek voor een matrasje op de grond. Hier wonen deze kinderen dus!!! Naast het krotje stonden vier palen met een doek eromheen getimmerd en daar kookte die moeder op een vuurtje. Poepen en plassen moesten ze in de bosjes en water konden ze een paar honderd meter verderop halen. Dit gezin moet op deze manier leven omdat de moeder geen paspoort heeft en daardoor geen baan kan vinden. MAMA Pontso gaat er nu voor zorgen dat dat met dat paspoort in orde komt en dat de kinderen in Swa Vana opgevangen worden, zodat de moeder kan gaan werken en ze een beter leven krijgen. Gelukkig!
Spelen met de kinderen van Lilydale
Met een knoop in mijn maag ging ik met mijn familie en MAMA Pontso naar het laatste opvangcentrum van Swa Vana in Lilydale. Toen ik daar aankwam zag ik wel 50 kinderen vrolijk spelen op een speelplaats bij een (weer!) gezellig gekleurd gebouw. Ook hier was een fleurige speeltuin bij én… heel bijzonder… een waterbron waar Kinderfonds MAMAS voor gezorgd heeft.
Eerst waren mijn zusje Liss en ik een beetje verlegen en vonden we het een beetje moeilijk om contact te maken met de kinderen omdat we niet dezelfde taal spraken. Maar toen trapte mijn broertje tegen een bal en iedereen moest heel hard lachen! We hebben toen echt heel gezellig samen met de bal gespeeld met alle kinderen en ik voelde me er echt thuis. Ik kan me voorstellen dat de kinderen zich heel fijn voelen wanneer ze na school naar Swa Vana mogen gaan.
Er was een jongetje die mij heel erg opviel, zo erg dat ik even iets over hem wil vertellen: Hij was ongeveer 6 jaar en had zelf, van ijzerdraad, eierdoosjes, blikjes en een kapotte viltstift een prachtige auto gemaakt waar hij echt mee kon sturen. Hij trok zich van niemand iets aan en was alleen maar met zijn auto bezig. Hij speelde niet met de bal. Hij sleutelde de hele tijd aan zijn auto en hij hielp ook andere kinderen om hun autootje te maken. Ik denk dat hij een hele slimme jongen is, die later misschien wel uitvinder wordt!
Toen was het (om 3 uur pas!) lunchtijd! En raad eens; wij mochten ook in de rij. Net als de Swa Vana-kinderen moesten we eerst bij een bak met zeepsop onze handen wassen en daarna kregen we een heerlijk verse boterham met worst, een gekookt ei en een beker ranja. Het smaakte echt goed en alle kinderen aten hun bord helemaal leeg. Niemand zei dat hij het niet lekker vond, dat is bij ons wel eens anders hoor! Dat viel me echt op! De kinderen daar zijn gewoon heel blij dat ze eten krijgen en dat er iemand voor hen zorgt.
De tweeling
Na de lunch hebben we nog een foto gemaakt met de Swa Vana-tweeling. Dat vond ik echt heel bijzonder. Ik had er namelijk naar gevraagd bij MAMA Pontso, omdat ik op de website van Kinderfonds MAMAS had gelezen over deze tweeling. En het deed me goed om te zien dat het nu hele vrolijke peuters zijn die het goed hebben. Dankjewel MAMAS!
