Project: Rearabilwe
MAMA: Grace  
Opgericht in: 2001  
Partner sinds: 2005 
Waar: Benoni, Gauteng 
Aantal kinderen: 156 (met steun MAMAS), 1.345 (totaal) 
Bijzonder: Rearabilwe helpt veel ‘kindgezinnen’: gezinnen waar geen ouders (meer) zijn en kinderen het met elkaar moeten zien te rooien.

Rearabilwe biedt hulp aan arme, verwaarloosde kinderen en hun families in een omgeving waar aids talloze levens verwoest. Eén van de prioriteiten van het project is ouderloze huishoudens (vaak begeleid door een oma, tante, zus of broer) te helpen een stabiele en positieve omgeving te vormen voor het kind. Rearabilwe biedt concrete hulp in de vorm van voedsel, medische zorg, kleding en onderwijs. Kinderen leren er ook over normen en waarden en thema’s als aids en misbruik.

Het project Rearabilwe opereert vanuit Daveyton/Etwatwa en Tsakane, twee townships in de provincie Gauteng. Ook in dit deel van Zuid-Afrika maakt aids veel kapot: honderden kinderen verloren hun ouders aan de ziekte. De kinderen worden veelal opgevangen door een oma of tante, maar staan er geregeld ook helemaal alleen voor. Een oudste broer of zus, meestal zelf nog maar een tiener, draagt dan de volledige verantwoordelijkheid. Deze kindgezinnen hebben geen enkel inkomen en zijn niet veilig in de sloppenwijken. 

Verschillende programma's
Rearabilwe biedt hulp. Doel van het project is de leefsituatie van weeskinderen en kansarme kinderen, hun families en leefgemeenschappen blijvend te verbeteren. Dat doet het project met verschillende programma's:

• Eerste opvang en pleeggezinnen - Kinderen die wees worden, meestal doordat hun ouders sterven aan aids, worden direct opgevangen. Deze kinderen zijn vaak getraumatiseerd en heel kwetsbaar in de townships. Rearabilwe biedt onderdak, voedsel, kleding en vooral veel aandacht. Om de situatie blijvend te verbeteren, zoekt Rearabilwe pleegouders die de kinderen opnemen in hun gezin.
• Officiële documenten - In de townships zijn veel kinderen niet geregistreerd. Een groot probleem, want zonder geboortecertificaat ben je nergens: je mag niet naar school en je krijgt ook geen uitkering. Rearabilwe zorgt daarom dat de registratie alsnog in orde komt en kinderen een ID-kaart krijgen.
• Onderwijs - Rearabilwe zorgt ervoor dat kinderen naar school kunnen en voorziet in schooluniformen. Tieners en jongeren volgen bij Rearabilwe vaardigheidstrainingen, waardoor de kans op een baan groter wordt. 
• Pre-school - Voor kinderen van 2 tot 6 jaar heeft Rearabilwe het Just for Kids-programma. In een grote tent komen peuters en kleuters iedere dag bij elkaar om samen te spelen, zingen, leren tellen en natuurlijk te eten. Aandacht en stimulatie is voor deze jonge kinderen zó belangrijk; het zorgt dat zij straks zonder achterstand naar school kunnen.
• Vakantieprogramma - In de schoolvakanties doen kinderen mee in een vakantieprogramma, met activiteiten als drama, verhalen vertellen en survivallen. Dit programma is niet alleen ontzettend leuk, de kinderen krijgen er ook zelfvertrouwen en groepsgevoel door. En het houdt hen in de vakanties van de straat.
• Steungroepen - De hulpverleners van Rearabilwe zijn vastbesloten de kinderen bij de rand van de afgrond weg te halen. Daar is meer voor nodig dan alleen praktische zorg. Zo leren de kinderen in steungroepen over normen en waarden en krijgen ze voorlichting over aids en huiselijk geweld. Rearabilwe heeft ook speciale steungroepen voor kinderen die een sterfgeval hebben meegemaakt; zij worden geholpen hun verdriet een plek te geven. Voor oma's en pleegouders is een steungroep opgezet waarin zij worden begeleid bij de opvoeding. 

Lees meer over de MAMA van Rearabilwe > 

Daar loopt ze. Blote voeten, versleten kleren, groezelig haar. Tien jaar, maar niet in de schoolbanken. Ook geen speeltijd voor haar vandaag. Want wie zorgt er dan voor haar babyzusje?
 
“Waarom ben je hier?”, vraagt MAMA Stella aan Seipati, een tienjarig meisje dat verdwaald lijkt te zijn tussen alle kleine ukkies in de pre-school van Rearabilwe. Het antwoord, na wat aandringen en doorvragen: “Ik ben hier met mijn babyzusje, ik draag haar ’s morgens naar de pre-school. Mijn moeder is ziek, ze is in de kliniek. Ik moet voor mijn zusje zorgen. Hier kan ze spelen en krijgen we eten.” Een blik omlaag, en inderdaad, daar ziet Stella een klein meisje aan de voeten van Seipati. Handig zet Siepati de kleine op haar rug, iets wat ze zo te zien aan de lopende band doet. “En je vader?” vraagt Stella. Seipati haalt haar schouders op. “Maar moet je niet naar school?” vraagt Stella. Wederom een antwoord dat te denken geeft: “Als mijn moeder ziek is, is er niemand anders om voor Nobuhle te zorgen.” “Wanneer ben je voor het laatst naar school geweest?” Schoudersophalen. “Deze week nog?” Ze schudt haar hoofd. “Vorige week misschien?” Weer hoofdschudden. “Was je moeder toen ook al ziek?” Het meisje knikt. “En ik heb geen schooluniform”, voegt ze er verlegen aan toe.

Een ontmoeting die Stella zorgen baart. Ze vraagt de MAMA van de pre-school om na het programma van die dag met Seipati mee naar huis te lopen. Even polshoogte nemen hoe het er daar uitziet. Of er inderdaad geen moeder is. Of de buren misschien meer weten. “Een meisje van tien hoort op school te zitten, met een gevulde maag. Die hoort niet met een klein zusje rond te zeulen, op zoek naar eten…”, zegt Stella zorgelijk. Terwijl ze wegloopt herhaalt ze mompelend de naam van het kleine zusje: “Nobuhle, beautiful one… Laten we zorgen dat de toekomst voor jou en je zus beautiful wordt.”